Φόρουμ
Πολλοί συμπολίτες μας ακούνε για ελεγχόμενη χρεοκοπία,
αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι έχουμε ήδη μπει σ’ αυτήν. Αυτό
εξάλλου ομολογήθηκε σήμερα σε πρωϊνή τηλεοπτική εκπομπή.
Πως
συμβαίνει αυτό; Ακούστε:
Μέχρι
στιγμής το χρέος της χώρας ήταν προς ιδιώτες (τράπεζες κ.λ.π.) οι
οποίοι είχαν αγοράσει ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, χωρίς καμία
απολύτως σύμβαση με το Δημόσιο και με μόνη την υπόσχεση του Ελληνικού
Δημοσίου ότι κατά το χρόνο λήξεως του ομολόγου θα πληρωθούν το κεφάλαιο
και οι τόκοι του, σύμφωνα με το επιτόκιο αγοράς του. Επομένως, είτε
υπάρχει η εθνική οικονομική ευρωστία οπότε πληρώνονται κανονικά.....
τα ομόλογα προς τους ιδιώτες δανειστές είτε όχι, όπως
συμβαίνει στην περίπτωση της χώρας μας, οπότε υπάρχει πρόβλημα.
Στο πρόβλημα αυτό η χώρα μας είχε να επιλέξει μεταξύ δύο λύσεων.
Την άμεση χρεοκοπία ή την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Ειδικότερα:
1)
Είτε θα επέλεγε την άμεση χρεοκοπία, δηλαδή παύση πληρωμών και
επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους ιδιώτες δανειστές, κάτι όμως που
κατά πάσα πιθανότητα θα σήμαινε έξοδο από το ΕΥΡΩ, επάνοδο στη δραχμή
και υποτίμηση του νομίσματος για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, είτε,
2)
Θα επέλεγε την ελεγχόμενη χρεοκοπία, δηλαδή το μηχανισμό στήριξης (ΔΝΤ,
ΕΚΤ και χωρών ΕΕ), την οποία τελικά επέλεξε.
Γιατί
όμως η τελευταία επιλογή είναι χρεοκοπία, έστω ελεγχόμενη; Για το λόγο
ότι απλούστατα, όχι μόνο ο τρόπος αυτός δεν μειώνει τα χρέη της χώρας,
αντίθετα τα αυξάνει, αλλά επιπλέον αλλάζει και την μορφή των δανειστών
και η χρεοκοπία αυτή είναι σκληρότερη. Συγκεκριμένα, στην ουσία ο τρόπος
της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που επιλέξαμε, μεταφέρει το ελληνικό δημόσιο
χρέος από τα χέρια ιδιωτών δανειστών, τους οποίους μπορούσαμε πολύ πιο
εύκολα να κουμαντάρουμε, χωρίς ταυτόχρονα να χάνουμε καθόλου από την
Εθνική μας Κυριαρχία (αφού τα πλήρη δικαιώματα της διακυβέρνησης της
χώρας θα ανήκαν στην Ελληνική κυβέρνηση), στα χέρια του ΔΝΤ της ΕΚΤ και
των επιμέρους χωρών της ΕΕ, και μάλιστα με την υπογραφή ταυτόχρονα
συμβάσεως, δηλαδή του γνωστού μνημονίου (θυμάστε πιστεύουμε ποιοι
ακριβώς το ψήφισαν). Αυτό που τελικά όμως έγινε, εκτός από σταδιακή
ελεγχόμενη χρεοκοπία, μεταβιβάζει ταυτόχρονα, μέσω του μνημονίου, μεγάλο
μέρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε ξένα κέντρα λήψεως αποφάσεων
και μετατρέπει τις από εδώ και πέρα ελληνικές κυβερνήσεις σε υπαλλήλους
των ξένων αυτών κέντρων.
Τα πρώτα δείγματα αυτής
της απεμπόλησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων τα βλέπουμε αμέσως σε ότι
έχει σχέση με μισθούς και συντάξεις και έρχεται και συνέχεια ακόμα
σκληρότερη προς την κατεύθυνση της εξαθλίωσης του λαού, με βαθιά
οικονομική ύφεση, απολύσεις και βαριά φορολογία.
Τα
ξένα κέντα αποφάσεων δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ανόρθωση της
οικονομίας της χώρας μας, ούτε έχουν υπογράψει κάτι τέτοιο, γι' αυτό
εξάλλου και δεν πρόκειται να ασχοληθούν με αυτήν. Ενδιαφέρονται μόνο και
μόνο για την οικονομική μας αφαίμαξη ώστε να διαφύγει τον κίνδυνο το
διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και ταυτόχρονα να πάρουν τα χρήματά
τους οι διεθνείς τοκογλύφοι. Ο λαός μας δεν τους απασχολεί. Βλέπουν
μόνο αριθμούς εσόδων και περικοπής δαπανών. Τα δε ντόπια κρατικοδίαιτα
κέντρα αποφάσεων που ελέγχουν το πολιτικό μας σύστημα ενδιαφέρονται να
γλιτώσουν τις ζημιές τους από τα τοξικά ομόλογα, να κερδίσουν ό,τι
μπορέσουν να κερδίσουν από τα κατοχικά δάνεια που θα έρθουν και τελικά
να έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό για να διατηρούν τη δύναμη να
συνεχίσουν και στο μέλλον να ελέγχουν το πολιτικό μας σύστημα προς ίδιον
όφελος.
Ποια είναι
τα οφέλη αυτής της ελεγχόμενης πτώχευσης;
Α)
Κερδίζουμε χρόνο, αλλά για ποιο σκοπό κανείς δεν γνωρίζει.
Β)
Γλιτώνουν μεγάλες ζημιές ελληνικές και ξένες τράπεζες και κάποιοι
ιδιώτες που έχουν ελληνικά τοξικά ομόλογα στα χέρια τους.
Γ)
Παραμένουμε στο ΕΥΡΩ, το οποίο όμως με τη σειρά του καταστρέφει την
όποια ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Δ)
Διατηρείται η αξία και η ακεραιότητα των καταθέσεών μας στις τράπεζες.
Όμως,
τελικά ο δρόμος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που επιλέξαμε θα είχε νόημα
μόνο αν είχαμε μια τεράστια βιομηχανία (παραγωγής προϊόντων ή υπηρεσιών)
που θα ήταν σε ύπνωση και προσπαθούσαμε να κερδίσουμε χρόνο για να την
ξυπνήσουμε ώστε να κάνουμε άλματα ανταγωνιστικότητας σε σημείο που να
μπορούμε να συναγωνιστούμε ακόμα και τη Γερμανία.
Διαθέτουμε άραγε εμείς κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια.
Γι’ αυτό ίσως δεν έχουν τελικά άδικο εκείνοι που
φωνάζουν και λένε ότι επιλέχτηκε η ελεγχόμενη πτώχευση και όχι η άμεση,
αφενός για να κερδηθεί χρόνος προκειμένου να αποφύγουν τις ζημιές οι
ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι που ελέγχουν το πολιτικό σύστημα της χώρας
και αφετέρου για να αποφευχθεί το μεγάλο πολιτικό κόστος, που θα επέφερε
μια άμεση χρεοκοπία, ώστε να μην καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα που
εξυπηρετεί τα ίδια συμφέροντα.
Τι
θα γίνει όμως όταν ο λαός μας εξαθλιωθεί πλήρως και ταυτόχρονα με την
ελεγχόμενη πτώχευση γίνουμε πλήρως υποτελείς στα ξένα συμφέροντα; Τότε
πλέον δεν θα μπορούμε να πάρουμε καμία απολύτως απόφαση, αφού θα έχουμε
περιέλθει σιγά σιγά, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τώρα σε μια διαρκή
σκλαβιά. Βλέπουμε το τυράκι που είναι το ΕΥΡΩ και η διάσωση των
καταθέσεων, αλλά δεν βλέπουμε τη φάκα που είναι η αιώνια σκλαβιά, η
μόνιμη εξαθλίωση και η εξάλειψη της ελληνικότητας αυτής της χώρας.
Τελευταία
άρχισαν να ακούγονται φωνές για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους
ιδιώτες δανειστές εδώ και τώρα. Ακόμα και από τη Νέα Δημοκρατία ο
βουλευτής Πάνος Καμένος εξέφρασε σε τηλεοπτικό σταθμό αυτή την άποψη.
Θυμηθείτε
ότι όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο πολλοί μέσα από τη Νέα Δημοκρατία
θα αρχίσουν να εκφέρουν αυτή την άποψη, ειδικά μετά τις σημερινές
εξελίξεις με την Ουγγρική δεξιά που ανέλαβε την εξουσία με σύνθημα την
έξοδο από το ΔΝΤ και βρίσκεται τώρα σε αδιέξοδο.
http://hassapis-peter.blogspot.com/2010/06/blog-post_1017.html
αλλά δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι έχουμε ήδη μπει σ’ αυτήν. Αυτό
εξάλλου ομολογήθηκε σήμερα σε πρωϊνή τηλεοπτική εκπομπή.
Πως
συμβαίνει αυτό; Ακούστε:
Μέχρι
στιγμής το χρέος της χώρας ήταν προς ιδιώτες (τράπεζες κ.λ.π.) οι
οποίοι είχαν αγοράσει ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου, χωρίς καμία
απολύτως σύμβαση με το Δημόσιο και με μόνη την υπόσχεση του Ελληνικού
Δημοσίου ότι κατά το χρόνο λήξεως του ομολόγου θα πληρωθούν το κεφάλαιο
και οι τόκοι του, σύμφωνα με το επιτόκιο αγοράς του. Επομένως, είτε
υπάρχει η εθνική οικονομική ευρωστία οπότε πληρώνονται κανονικά.....
τα ομόλογα προς τους ιδιώτες δανειστές είτε όχι, όπως
συμβαίνει στην περίπτωση της χώρας μας, οπότε υπάρχει πρόβλημα.
Στο πρόβλημα αυτό η χώρα μας είχε να επιλέξει μεταξύ δύο λύσεων.
Την άμεση χρεοκοπία ή την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Ειδικότερα:
1)
Είτε θα επέλεγε την άμεση χρεοκοπία, δηλαδή παύση πληρωμών και
επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους ιδιώτες δανειστές, κάτι όμως που
κατά πάσα πιθανότητα θα σήμαινε έξοδο από το ΕΥΡΩ, επάνοδο στη δραχμή
και υποτίμηση του νομίσματος για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, είτε,
2)
Θα επέλεγε την ελεγχόμενη χρεοκοπία, δηλαδή το μηχανισμό στήριξης (ΔΝΤ,
ΕΚΤ και χωρών ΕΕ), την οποία τελικά επέλεξε.
Γιατί
όμως η τελευταία επιλογή είναι χρεοκοπία, έστω ελεγχόμενη; Για το λόγο
ότι απλούστατα, όχι μόνο ο τρόπος αυτός δεν μειώνει τα χρέη της χώρας,
αντίθετα τα αυξάνει, αλλά επιπλέον αλλάζει και την μορφή των δανειστών
και η χρεοκοπία αυτή είναι σκληρότερη. Συγκεκριμένα, στην ουσία ο τρόπος
της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που επιλέξαμε, μεταφέρει το ελληνικό δημόσιο
χρέος από τα χέρια ιδιωτών δανειστών, τους οποίους μπορούσαμε πολύ πιο
εύκολα να κουμαντάρουμε, χωρίς ταυτόχρονα να χάνουμε καθόλου από την
Εθνική μας Κυριαρχία (αφού τα πλήρη δικαιώματα της διακυβέρνησης της
χώρας θα ανήκαν στην Ελληνική κυβέρνηση), στα χέρια του ΔΝΤ της ΕΚΤ και
των επιμέρους χωρών της ΕΕ, και μάλιστα με την υπογραφή ταυτόχρονα
συμβάσεως, δηλαδή του γνωστού μνημονίου (θυμάστε πιστεύουμε ποιοι
ακριβώς το ψήφισαν). Αυτό που τελικά όμως έγινε, εκτός από σταδιακή
ελεγχόμενη χρεοκοπία, μεταβιβάζει ταυτόχρονα, μέσω του μνημονίου, μεγάλο
μέρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε ξένα κέντρα λήψεως αποφάσεων
και μετατρέπει τις από εδώ και πέρα ελληνικές κυβερνήσεις σε υπαλλήλους
των ξένων αυτών κέντρων.
Τα πρώτα δείγματα αυτής
της απεμπόλησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων τα βλέπουμε αμέσως σε ότι
έχει σχέση με μισθούς και συντάξεις και έρχεται και συνέχεια ακόμα
σκληρότερη προς την κατεύθυνση της εξαθλίωσης του λαού, με βαθιά
οικονομική ύφεση, απολύσεις και βαριά φορολογία.
Τα
ξένα κέντα αποφάσεων δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ανόρθωση της
οικονομίας της χώρας μας, ούτε έχουν υπογράψει κάτι τέτοιο, γι' αυτό
εξάλλου και δεν πρόκειται να ασχοληθούν με αυτήν. Ενδιαφέρονται μόνο και
μόνο για την οικονομική μας αφαίμαξη ώστε να διαφύγει τον κίνδυνο το
διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και ταυτόχρονα να πάρουν τα χρήματά
τους οι διεθνείς τοκογλύφοι. Ο λαός μας δεν τους απασχολεί. Βλέπουν
μόνο αριθμούς εσόδων και περικοπής δαπανών. Τα δε ντόπια κρατικοδίαιτα
κέντρα αποφάσεων που ελέγχουν το πολιτικό μας σύστημα ενδιαφέρονται να
γλιτώσουν τις ζημιές τους από τα τοξικά ομόλογα, να κερδίσουν ό,τι
μπορέσουν να κερδίσουν από τα κατοχικά δάνεια που θα έρθουν και τελικά
να έχουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό για να διατηρούν τη δύναμη να
συνεχίσουν και στο μέλλον να ελέγχουν το πολιτικό μας σύστημα προς ίδιον
όφελος.
Ποια είναι
τα οφέλη αυτής της ελεγχόμενης πτώχευσης;
Α)
Κερδίζουμε χρόνο, αλλά για ποιο σκοπό κανείς δεν γνωρίζει.
Β)
Γλιτώνουν μεγάλες ζημιές ελληνικές και ξένες τράπεζες και κάποιοι
ιδιώτες που έχουν ελληνικά τοξικά ομόλογα στα χέρια τους.
Γ)
Παραμένουμε στο ΕΥΡΩ, το οποίο όμως με τη σειρά του καταστρέφει την
όποια ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.
Δ)
Διατηρείται η αξία και η ακεραιότητα των καταθέσεών μας στις τράπεζες.
Όμως,
τελικά ο δρόμος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας που επιλέξαμε θα είχε νόημα
μόνο αν είχαμε μια τεράστια βιομηχανία (παραγωγής προϊόντων ή υπηρεσιών)
που θα ήταν σε ύπνωση και προσπαθούσαμε να κερδίσουμε χρόνο για να την
ξυπνήσουμε ώστε να κάνουμε άλματα ανταγωνιστικότητας σε σημείο που να
μπορούμε να συναγωνιστούμε ακόμα και τη Γερμανία.
Διαθέτουμε άραγε εμείς κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια.
Γι’ αυτό ίσως δεν έχουν τελικά άδικο εκείνοι που
φωνάζουν και λένε ότι επιλέχτηκε η ελεγχόμενη πτώχευση και όχι η άμεση,
αφενός για να κερδηθεί χρόνος προκειμένου να αποφύγουν τις ζημιές οι
ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι που ελέγχουν το πολιτικό σύστημα της χώρας
και αφετέρου για να αποφευχθεί το μεγάλο πολιτικό κόστος, που θα επέφερε
μια άμεση χρεοκοπία, ώστε να μην καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα που
εξυπηρετεί τα ίδια συμφέροντα.
Τι
θα γίνει όμως όταν ο λαός μας εξαθλιωθεί πλήρως και ταυτόχρονα με την
ελεγχόμενη πτώχευση γίνουμε πλήρως υποτελείς στα ξένα συμφέροντα; Τότε
πλέον δεν θα μπορούμε να πάρουμε καμία απολύτως απόφαση, αφού θα έχουμε
περιέλθει σιγά σιγά, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τώρα σε μια διαρκή
σκλαβιά. Βλέπουμε το τυράκι που είναι το ΕΥΡΩ και η διάσωση των
καταθέσεων, αλλά δεν βλέπουμε τη φάκα που είναι η αιώνια σκλαβιά, η
μόνιμη εξαθλίωση και η εξάλειψη της ελληνικότητας αυτής της χώρας.
Τελευταία
άρχισαν να ακούγονται φωνές για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους
ιδιώτες δανειστές εδώ και τώρα. Ακόμα και από τη Νέα Δημοκρατία ο
βουλευτής Πάνος Καμένος εξέφρασε σε τηλεοπτικό σταθμό αυτή την άποψη.
Θυμηθείτε
ότι όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο πολλοί μέσα από τη Νέα Δημοκρατία
θα αρχίσουν να εκφέρουν αυτή την άποψη, ειδικά μετά τις σημερινές
εξελίξεις με την Ουγγρική δεξιά που ανέλαβε την εξουσία με σύνθημα την
έξοδο από το ΔΝΤ και βρίσκεται τώρα σε αδιέξοδο.
http://hassapis-peter.blogspot.com/2010/06/blog-post_1017.html